Noon… Ngayon

NOON,
nang malinaw pa ang tubig sa batisan,
tayo’y magkapiling, araw man o gabi.
Sabay tayong nananalamin sa tubig na tahimik,
habang pinagmamasdan ang tambok ng ating mga pisngi.
Biglang magsasabuyan tayong dal’wang magkatalik.
(Lagi ka ngang nakikiliti sa lamig ng mga tilamsik!)
Tayo’y nag-uunahan sa pagtakbo paikot ng kagubatan
kahit na makasagupa natin ang mga usa sa daan.
Ninanamnam natin ang mga prutas
na sumibol mula sa mga punong
ating itinanim at inilagaan.
Sa ating paglalakad sa hardin,
ika’y pumipitas ng mga santang
ginagawa mong kuwintas para sa ‘kin.
Hindi mo ako nilalayuan, at hindi kita iniiwan.
Tayo’y ubod ng ligaya basta’t kapiling ang bawat isa
sa tuwina.

Sa paglipas ng panahon,
marami ang nagbago.
Nang ako’y buong tapang na nagtapat sa ‘yo
ng aking tunay na pag-ibig nasa puso ko,
bigla kang lumayo, hindi nagpakita.
Akala ko pa naman na ang ating mga pagtakbo,
pagsasabuyan, pagbibigayan,
ay mga pangitain ng ating hinahanap na kinabukasan.
Ngunit ang ligayang sana’y tayo’y magkapiling
ay ‘di na natin malalasap kailan pa man.
Ang aking mga pangarap
na singtaas ng mga ulap sa alapaap
at ng mga bituing maningning na lumalangoy sa kalawakan,
ay tuluyan nang naglaho, naparam.
Tila sumabog ang mga bulkan sa mga tala!
Hindi na tayo nakabibisita sa batis
upang ngumiti kaharap ang mga isdang nagsisilanguyan.
Wala na ang mga hunyangong ating pinagmamasdan.
Ang kanilang kulay na pinaghalu-halo ng Dakilang pintor
na nakapalamuti sa mga harding ating dinaraanan
ay nagmistulang anino ng marikit na kahapon.
Naglaho na ang tamis ng mga manggang ating pinagsasaluhan.
Lanta na ang mga bulaklak na pinipitas natin sa halamanan.
Hindi ka na nakikiliti, wala na akong sinasabuyan.
Lumabo na ang batis na dati’y salamin ng kadalisayan.
Wala na ang tayo, wala na ang ikaw.
Wala na ang pag-ibig
NGAYON.